DIALOGO INTEMPORAL

Diálogo entre Colbert e Mazarino, durante o reinado de Luís XIV de Francia:

Colbert: Para conseguir diñeiro, hai un momento en que, enganar [ao contribuínte] xa non é posible.   Gustaría, Señor Superintendente, que me explicara como é posible continuar gastando cando xa se está endebedado hasta o pescozo...

Mazarino: Si se é un simple mortal, claro está, cando se está cuberto de débedas, vaise parar á cadea. Pero o Estado... ¡¡ cando se fala do Estado, eso xa é distinto!!! Non se pode levar o Estado á cadea. Por tanto, o Estado pode continuar endebedándose. Todos os Estados o fan!

Colbert: Ah sí? Vostede pensa iso ? Con todo, precisamos de cartos. ¿ E como os vamos a obter si xa creamos todos os impostos imaxinábeis?

Mazarino: Créanse outros.

Colbert: Pero xa no podemos lanzar máis impostos sobre os pobres.

Mazarino: É certo, iso xa non é posible.

Colbert: Entón, ¿sobre os ricos?

Mazarino: Sobre os ricos tampouco. Eles non gastarían máis e un rico que non gasta, non deixa vivir a centenares de pobres. Un rico que gasta, sí.

Colbert: Entón. Como temos que facer?

Mazarino: Colbert! ¡¡ Tí pensas como un queixo de Gruyere ou como a bacinilla dun doente!!.   ¡¡  Hai unha chea enorme de xente entre os ricos e os pobres !!

Son todos aqueles que traballan soñando en chegar algún día a enriquecerse e temendo chegar a pobres.   É a eses aos que debemos gravar con máis impostos..., cada vez máis..., sempre máis!   ¡¡ Eses, canto máis lles quitemos, máis traballarán para compensar o que lles quitamos¡¡.     ¡¡ Son unha reserva inesgotable !!.