O maltratadorciño

-"¿E ti que farías?"

Xa levaba un rato dándolle voltas á miña copa de mencía, temendo por esa pregunta.

Diante de min tiña uns amigos, coas súas parellas, todos pais dos compañeiros do meu fillo en esgrima. De cando en vez nos xuntábamos, e tomábamos un viño, despois da intimidade que producía compartir tantos desprazamentos cos rapaces, e tantas esperas nos seus entrenamentos.

A muller que me facía esa pregunta tan perentoria era amiga da nai dunha compañeira de esgrima, e cando lle falaron da miña condición de avogado, achegouse e contoume un sucedido ao seu fillo, que o tiña moi preocupada.

Resulta que na súa clase seis nenas crearon un grupo nunha rede social, a raiz dun traballo de clase, e seguiron mantendo ese grupo por amizade. Resulta que unha das nenas do grupo convidou a tal grupo a un primo seu, que tamén vai ao mesmo colexio, e tal rapaz é o fillo da señora que me tiña medio secuestrado. Resulta, que os intentos do rapaz por integrarse nese grupiño foron de balde, e sentíuse molesto, e reaccionou con certa agresividade verbal de cara ás integrantes do grupo.

Resulta que o rapaz, molesto por que as nenas non o convidaban a quedar con elas un sábado, enviou unha mensaxe enviando á merda a unha das nenas do grupo, e esta, seguramente asesorada polo seu grupo de apoio, lle contestou que non iria a un sitio onde él estaba tan a gusto.

O rapaz lle contestou que seguramente non o convidaba por que estaba "moi ocupada" con Felipe (que é outro rapaz da clase) "facéndolle felatios".

En ese momento, todo o grupo das rapaces afearonlle as súas palabras a este rapaz, e este lles contestou que o que querían todas "era un final feliz".

A muller que me estaba contando tales cousas, estaba moi preocupada, dado que as nais das nenas foron advertidas por ésta, e chamaron ao director do Centro para poñer en coñecemento do mesmo estes comportamentos.

-"Eu non quero falar mal de ninguén, pero son unha pandilla de histéricas e de esaxeradas que non teñen máis que facer. Eu non digo que o que dicho o meu fillo esté ben, pero elas tamén o teñen excluído da súa pandillita, e ao fin e ao cabo, non deixa de ser unha tontería de rapaces..."

Esquencíame dicir que todos os protagonistas teñen once anos.

-"Eu penso que están a prexudicar ao meu fillo, e non sei que facer... ¿E ti qué farias?

¿Cando nos volvemos maltratadores? -pensei. Referíndome ao maltrato cunha compoñente sexual, eu penso -e a miña hipótese é absolutamente persoal- que todo tipo de maltrato sexual responde a unha incapacidade para sentir, a unha imposibilidade para expresar e a unha dor continua derivada de que non nos abasteceron das ferramentas mentais para sabernos defender con respecto, consideración e intelixencia.

Non estou certo de que ese rapaz sepa exactamente o que é "unha felatio", ou "un final feliz", o que si non teño dúbidas é que ese rapaz foi exposto  a esas expresións en contextos nos que se utilizaron para agredir.

Penso tamén que a defensa de ese rapaz de 11 anos por parte da súa nai, fai que lle evite unha lección que lle pode ser importantísima para a súa vida. Penso que ese rapaz usando esas expresións de índole sexual para facer dano, o están convertindo nun premaltratador.

O proceso de educación e de aprendizaxe supón identificar as propias emocións, sabelas xestionar, podelas convertir en aspectos positivos para quén as sufre e para os demáis.

Iso supón un proceso de reflexión: e a ese neno habería que ensinarlle a reflexionar sobre as frustacións grandes e cativas que todos sufrimos neste proceso que é a vida.

Isto tamén supón aprender a empatizar cos outros: A vida é saber xestionar os nosos obxectivos, tratando de que sexan compatibeis cos obxectivos dos demáis,  tendo en conta os nosos sentimentos e os sentimentos dos outros.

Compre tamén aprender a argumentar, a discutir e a expoñer as nosas ideas con respecto e con cortesía.

E tamén é necesario, e imprescindible, saber perder: aprender a xestionar o fracaso, a frustración e a dor, para que nos axude na batalla seguinte, pero sin que produza agresividade de cara aos demáis, ou violencia.

O maltratador responde con violencia verbal, e despois física, por que non é quén de manexalas propias emoción -tóxicas-, por que lle ensinaron de que todo o que desexaba o ía ter ao seu dispor, por que non lle dixeron que non, e non lle puxeron límites.

O maltratador responde con violencia verbal e física, para facer calar as atinadas reflexións e argumentacións do outro, e como non sabe reflexionar nin ser asertivo, ten que reaccionar con violencia unha discusión que saber que ten perdida.

O maltratador aprendeu a selo, dado que non ve á súa parella como un igual, senón como alguén que coas súas propias ideas frustra as súas expectativas.

O maltratador de 30 ou 40 anos foi un neno de 11 anos a quén non lle dixeron que non é admisible usar o sexo como puñetazo, que non é admisible intentar gañar unha discusión aldraxando á outra parte, con desprezo e con mentiras.

- Verás, eu o que faría sería falar co rapaz, preguntarlle hasta que lle doa, facelo falar, saber de onde oíu esas expresións, explicarlle que esas expresións fan moito dano, e que poden ser usadas contra él, contra a súa nai, contra todos. Facerlle saber que fixo dano, ou intentou facer dano, e cando chegara o momento, facer que se disculpara coas súas compañeiras, para que soubera que nunca se pode usar o sexo para facer mal. E todo, facelo con respecto, con cariño e con moita insistencia, para evitar que o día de mañá sexa un Maltratador e un Abusón.

Teño a certeza de que a miña contestación non foi a que esperaba, pero creo que é a que necesitaba.