Veño de ter unha discusión cariñosa e respectuosa, cun vello amigo da Facultade, con motivo do Salario Mínimo e a posibilidade de que, en determinados casos, poida non ser aplicable. O meu amigo considera que a Lei do Salario Mínimo é unha lei que protexe aos máis desfavorecidos da sociedade, e que se debe manter. Eu considero que a Lei do Salario Mínimo favorece a traballadores que cobran máis do Salario Mínimo, e prexudica gravemente a aqueles traballadores hoxe expulsados do sistema, e que non atopan xeito de volver a integrarse no sistema.
En España temos hoxe 6.000.000 de parados. Seis millóns. Seis millóns de proxectos vitais que están en perigo ou na corda floxa. Xente que está vivindo da cobertura pública, e fundamentalmente, da solidaridade das súas familias e amigos.
Cando eu era neno, había unha clienta na carnicería que o meu pai tiña en Ourense, que de cando en vez, cando alguén lle pedía unha caridade, ela lle prometía unha xenerosa esmola (entre trescentas a cincocentas pesetas daquela) pero a cambio lle pedía que fixera un 'traballo'. Unha vez lle pedíu que limpara as escadeiras da casa onde vivía, outra lle pedíu que lle levaran 40 ramos de frores á Igrexa da Trinidade dende un baixo que tiña nas aforas de Ourense.
¿Facía ben ou facía mal?
Eu non podo opinar dado que nunca 'contratei' a ninguén dos que pedían. Hoxe o vexo como un acordo entre adultos, na que unha parte establece un 'traballo' e fixa unha 'retribución', e a outra parte acepta ese 'traballo' e esa 'retribución'.
Aquela señora podía ser criticada por quén non lles ofrecemos aos mendigos, nin traballo nin retribución. Seguramente preferimos que morran de fame a que morran sen dereitos sociais.
O salario que recibe un traballador ten que ter relación co 'retorno' que lle produce a quén o paga.
Nun sistema capitalista o 'retorno' sempre ten que ser superior (pero pouco superior) ao prezo (esto é o salario).
Nun sistema socialdemócrata, o retorno pode ser inferior si compensamos ao empresario con subvencións que pagamos entre todos, e que evitan a contratación de outros traballadores, e condenan á maioría ao desemprego.
O que temos ate agora é 6.000.000 millóns de homes e mulleres que querendo traballar non poden. O que temos ate agora é moito máis irrespetuoso co dereitos sociais, e cos dereitos individuais das persoas que querendo traballar e querendo dar traballo as normas do Estado llo impiden.
O meu amigo discrepa, para él o máis importante é a persoa e a solidaridade. Pensa que temos que posibilitar que aquelas persoas que non poidan traballar ou reciban un salario infimo, poidan levar unha vida con dignidade.
E eu tamén estou de acordo con él.
Todos os que queiran traballar deben poder traballar, e todos, traballen ou non, deben levar a súa vida con dignidade. Pero penso que a Dignidade está en relación coa RESPONSABILIDADE DA XENTE respecto da súa propia vida, e está en relación coa LIBERDADE.
Eu ideoloxicamente son libertario e desconfío do Poder e do Estado. Para non ter que dar excesivas explicacións, disimulo decindo que son "liberal". Pretendo estudiar e buscar o mellor xeito de (auto) organización da xente e da sociedade.
Constato que non hai nada de balde, nada. E que sempre alguen ten que pagar un prezo. Sexa por unha mazá, por unha intervención cirúrxica ou por un bocata de xamón.
Os liberais pretendemos que o prezo o pague fundamentalmente quén disfruta da mazá, da intervención cirúrxica ou do bocata de xamón. Tamén pretendemos axudar a quén non pode acadar esa mazá, ou esa intervención cirúrxica ou ese bocata de salchichón, con unha única condición: Quén pida axuda debe estar disposto a axudarse a si mesmo, por que respectamos a LIBERTADE e a súa RESPONSABILIDADE. Pretendemos que a xente sexa completamente libre, sen imposicións, sen impoñer nada.
Ser liberal non supón ser un misantropo, odiador da raza humana. Ser liberal é ser lúcido, e ser conscente que cando chegamos a unha festa, si non atopamos quén a paga, podemos ter a seguridade de que a pagamos nos.
En España temos hoxe 6.000.000 de parados. Seis millóns. Seis millóns de proxectos vitais que están en perigo ou na corda floxa. Xente que está vivindo da cobertura pública, e fundamentalmente, da solidaridade das súas familias e amigos.
Cando eu era neno, había unha clienta na carnicería que o meu pai tiña en Ourense, que de cando en vez, cando alguén lle pedía unha caridade, ela lle prometía unha xenerosa esmola (entre trescentas a cincocentas pesetas daquela) pero a cambio lle pedía que fixera un 'traballo'. Unha vez lle pedíu que limpara as escadeiras da casa onde vivía, outra lle pedíu que lle levaran 40 ramos de frores á Igrexa da Trinidade dende un baixo que tiña nas aforas de Ourense.
¿Facía ben ou facía mal?
Eu non podo opinar dado que nunca 'contratei' a ninguén dos que pedían. Hoxe o vexo como un acordo entre adultos, na que unha parte establece un 'traballo' e fixa unha 'retribución', e a outra parte acepta ese 'traballo' e esa 'retribución'.
Aquela señora podía ser criticada por quén non lles ofrecemos aos mendigos, nin traballo nin retribución. Seguramente preferimos que morran de fame a que morran sen dereitos sociais.
O salario que recibe un traballador ten que ter relación co 'retorno' que lle produce a quén o paga.
Nun sistema capitalista o 'retorno' sempre ten que ser superior (pero pouco superior) ao prezo (esto é o salario).
Nun sistema socialdemócrata, o retorno pode ser inferior si compensamos ao empresario con subvencións que pagamos entre todos, e que evitan a contratación de outros traballadores, e condenan á maioría ao desemprego.
O que temos ate agora é 6.000.000 millóns de homes e mulleres que querendo traballar non poden. O que temos ate agora é moito máis irrespetuoso co dereitos sociais, e cos dereitos individuais das persoas que querendo traballar e querendo dar traballo as normas do Estado llo impiden.
O meu amigo discrepa, para él o máis importante é a persoa e a solidaridade. Pensa que temos que posibilitar que aquelas persoas que non poidan traballar ou reciban un salario infimo, poidan levar unha vida con dignidade.
E eu tamén estou de acordo con él.
Todos os que queiran traballar deben poder traballar, e todos, traballen ou non, deben levar a súa vida con dignidade. Pero penso que a Dignidade está en relación coa RESPONSABILIDADE DA XENTE respecto da súa propia vida, e está en relación coa LIBERDADE.
Eu ideoloxicamente son libertario e desconfío do Poder e do Estado. Para non ter que dar excesivas explicacións, disimulo decindo que son "liberal". Pretendo estudiar e buscar o mellor xeito de (auto) organización da xente e da sociedade.
Constato que non hai nada de balde, nada. E que sempre alguen ten que pagar un prezo. Sexa por unha mazá, por unha intervención cirúrxica ou por un bocata de xamón.
Os liberais pretendemos que o prezo o pague fundamentalmente quén disfruta da mazá, da intervención cirúrxica ou do bocata de xamón. Tamén pretendemos axudar a quén non pode acadar esa mazá, ou esa intervención cirúrxica ou ese bocata de salchichón, con unha única condición: Quén pida axuda debe estar disposto a axudarse a si mesmo, por que respectamos a LIBERTADE e a súa RESPONSABILIDADE. Pretendemos que a xente sexa completamente libre, sen imposicións, sen impoñer nada.
Ser liberal non supón ser un misantropo, odiador da raza humana. Ser liberal é ser lúcido, e ser conscente que cando chegamos a unha festa, si non atopamos quén a paga, podemos ter a seguridade de que a pagamos nos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario