XOAN GULLIBRE. Capítulo 2. Alborotadores

Xoán camiñou durante varias horas na incerta dirección a un pequeno outeiro mais alá da praia e do outro lado do denso follaxe. De súpeto, oíu os berros dunha muller. Detívose e ergueu a súa cabeza para intentar situar a orixe do son. Nalgures, aínda máis arriba, oíu outro berro agudo de auxilio. Abríndose paso entre unha masa de ramas e vides, avantou no seu camiño cara os sons. Pronto saíu da bouza e chegou a un carreiro áspero.

Xoán rodeou correndo unha curva pronunciada do camiño e apareceu á beira dun home corpulento que o botou a un lado como a un mosquito. “¡Fora do meu camiño, anano!” -bramou o home. Aturdido, Xoán mirou para arriba e viu a dous homes arrastrando carreiro abaixo a unha muller que patalexaba e berraba. 

Cando Xoán recobrou a respiración, o trío desaparecera. Coa seguridade de que non podería liberar á muller por si so, Xoán correu carreiro abaixo en busca de axuda. O feito de que os habitantes falaran o seu idioma era alentador.

Abriuse un claro e viu a un grupo de persoas reunidas en torno a un gran arbore, pegándolle con paus. Xoán correu e colleu o brazo dun home que miraba  traballar ao resto.

-¡Por favor señor, axúdeme! –dixo Xoán abafado-. Dous homes capturaron a unha muller e ¡ela necesita a nosa axuda!

-Non te alporices –dixo asperamente o supervisor-. Esa muller está sendo simplemente arrestada. Esquécete e vaite, temos  traballo que facer.

-¿Arrestada? -preguntou Xoán, recuperando a súa respiración. Non parecía unha criminal. Pero si era unha criminal, pensou Xoán, ¿por qué berraba por axuda con tanta desesperación?-. Descúlpeme, señor, pero ¿cal foi o seu crime?

-¿Eh? -O home comezou a amosar a súa irritación-. Ben, si queres sabelo, puxo baixo ameaza os empregos de todos os que traballamos aquí.

-¿Ela ameazou os empregos da xente? ¿Cómo podería facer iso? -preguntou insistentemente Xoán.

Baixando a súa mirada cara ao seu iñorante interrogador, o supervisor fíxolle sinais a Xoán para que o acompañara cara un árbore onde había traballadores ocupados batendo no tronco. Con orgullo, dixo: “Como poderás ver, somos taladores. Derribamos árbores batendo neles con estes paus para obter a súa madeira. A veces un cento de persoas, traballando día e noite, pode tirar abaixo un árbore de bo tamaño en menos de un mes”. O home apremou os seus beizos, coidadosamente limpou unha mancha de terra na manga da súa xaqueta de corte elegante e exclamou: “Esa muller veu a traballar esta mañá cun filoso anaco de metal incrustado na punta do seu pau. Ofendeu ao resto ao cortar o árbore en menos dunha hora. ¡Ela sola! ¡Imaxínate! Tiñamos que deter semellante ameaza ao noso tradicional emprego”.

Os ollos de Xoán abríronse aínda máis, espantado de oír o castigo que se lle impuxera a esa muller debido a súa creatividade. Alá na súa casa, todos utilizaban machadas e serras para cortar árbores. Así é como obtivo a madeira para o seu propio bote.

-¡Pero o seu invento! -exclamou Xoán- permite que as persoas de todos os tamaños e forzas poidan derrubar árbores. ¿Iso non faría que obter madeira e facer cousas fora mais rápido e barato?

-¿A qué te refires? -manifestou o home irritado-. ¿Cómo podería alentarse unha idea semellante? Este nobre traballo non o pode realizar calquer ninguén que veña cunha idea brillante.

-Pero señor -dixo Xoán intentando non ofendelo- estes bos taladores teñen mans talentosas e cerebros. Poderían utilizar o tempo aforrado en derribar árbores para facer outras cosas. Poderían construír mesas, armarios, botes, ¡ou incluso casas!

-Escóitame -indicou o home con unha mirada ameazante-, o propósito deste  traballo é ter emprego a tempo completo e seguro, non novos produtos. -O ton da súa voz púxose feo-. Pareces algunha caste de alborotador.

-Non, non señor. Non quero causar ningún alboroto, señor. Estou seguro de que vostede ten razón. Ben, téñome que ir.

Con iso, Xoán deusmedia volta e regresou na dirección na que viñera, apurándose carreiro abaixo, sentíndose incómodo co seu primeiro encontro coa xente deste lugar.