XOAN GULLIBRE. Capítulo 2. Alborotadores

Xoán camiñou durante varias horas na incerta dirección a un pequeno outeiro mais alá da praia e do outro lado do denso follaxe. De súpeto, oíu os berros dunha muller. Detívose e ergueu a súa cabeza para intentar situar a orixe do son. Nalgures, aínda máis arriba, oíu outro berro agudo de auxilio. Abríndose paso entre unha masa de ramas e vides, avantou no seu camiño cara os sons. Pronto saíu da bouza e chegou a un carreiro áspero.

Xoán rodeou correndo unha curva pronunciada do camiño e apareceu á beira dun home corpulento que o botou a un lado como a un mosquito. “¡Fora do meu camiño, anano!” -bramou o home. Aturdido, Xoán mirou para arriba e viu a dous homes arrastrando carreiro abaixo a unha muller que patalexaba e berraba. 

Cando Xoán recobrou a respiración, o trío desaparecera. Coa seguridade de que non podería liberar á muller por si so, Xoán correu carreiro abaixo en busca de axuda. O feito de que os habitantes falaran o seu idioma era alentador.

Abriuse un claro e viu a un grupo de persoas reunidas en torno a un gran arbore, pegándolle con paus. Xoán correu e colleu o brazo dun home que miraba  traballar ao resto.

-¡Por favor señor, axúdeme! –dixo Xoán abafado-. Dous homes capturaron a unha muller e ¡ela necesita a nosa axuda!

-Non te alporices –dixo asperamente o supervisor-. Esa muller está sendo simplemente arrestada. Esquécete e vaite, temos  traballo que facer.

-¿Arrestada? -preguntou Xoán, recuperando a súa respiración. Non parecía unha criminal. Pero si era unha criminal, pensou Xoán, ¿por qué berraba por axuda con tanta desesperación?-. Descúlpeme, señor, pero ¿cal foi o seu crime?

-¿Eh? -O home comezou a amosar a súa irritación-. Ben, si queres sabelo, puxo baixo ameaza os empregos de todos os que traballamos aquí.

-¿Ela ameazou os empregos da xente? ¿Cómo podería facer iso? -preguntou insistentemente Xoán.

Baixando a súa mirada cara ao seu iñorante interrogador, o supervisor fíxolle sinais a Xoán para que o acompañara cara un árbore onde había traballadores ocupados batendo no tronco. Con orgullo, dixo: “Como poderás ver, somos taladores. Derribamos árbores batendo neles con estes paus para obter a súa madeira. A veces un cento de persoas, traballando día e noite, pode tirar abaixo un árbore de bo tamaño en menos de un mes”. O home apremou os seus beizos, coidadosamente limpou unha mancha de terra na manga da súa xaqueta de corte elegante e exclamou: “Esa muller veu a traballar esta mañá cun filoso anaco de metal incrustado na punta do seu pau. Ofendeu ao resto ao cortar o árbore en menos dunha hora. ¡Ela sola! ¡Imaxínate! Tiñamos que deter semellante ameaza ao noso tradicional emprego”.

Os ollos de Xoán abríronse aínda máis, espantado de oír o castigo que se lle impuxera a esa muller debido a súa creatividade. Alá na súa casa, todos utilizaban machadas e serras para cortar árbores. Así é como obtivo a madeira para o seu propio bote.

-¡Pero o seu invento! -exclamou Xoán- permite que as persoas de todos os tamaños e forzas poidan derrubar árbores. ¿Iso non faría que obter madeira e facer cousas fora mais rápido e barato?

-¿A qué te refires? -manifestou o home irritado-. ¿Cómo podería alentarse unha idea semellante? Este nobre traballo non o pode realizar calquer ninguén que veña cunha idea brillante.

-Pero señor -dixo Xoán intentando non ofendelo- estes bos taladores teñen mans talentosas e cerebros. Poderían utilizar o tempo aforrado en derribar árbores para facer outras cosas. Poderían construír mesas, armarios, botes, ¡ou incluso casas!

-Escóitame -indicou o home con unha mirada ameazante-, o propósito deste  traballo é ter emprego a tempo completo e seguro, non novos produtos. -O ton da súa voz púxose feo-. Pareces algunha caste de alborotador.

-Non, non señor. Non quero causar ningún alboroto, señor. Estou seguro de que vostede ten razón. Ben, téñome que ir.

Con iso, Xoán deusmedia volta e regresou na dirección na que viñera, apurándose carreiro abaixo, sentíndose incómodo co seu primeiro encontro coa xente deste lugar.

XOAN GULIBRE. Capítulo 1. Unha gran tormenta

Xoán Gulibre

Ken Schoolland

Trad. Senén Bande

Capítulo 1

Unha gran tormenta

Nunha soleada vila marítima, moito antes de que se enchera de estrelas de cine en automóbiles descubertos, vivía un mozo chamado Xoán Gulibre. Era vulgar para todos excepto para os seus pais que o crían intelixente, sincero, e notablemente atlético... dende a punta da súa despeiteada cabeleira marrón arena hasta a planta dos seus enormes pes. Traballaban duro nun pequeno negocio de cera na rúa principal dunha vila que albergaba a unha atarefada flota de pescantíns. A vila tiña un certo número de xente moi traballadora, algúns bos, algúns malos, e na súa meirande parte simplemente persoas medianas.

Cando non estaba atarefado ou facendo mandados para o negocio familiar, Xoán adoitaba navegar no seu robusto veleiro fora do estreito canal do pequeno porto en busca de aventuras. Como moitos mozos que pasan os seus primeiros anos en el mesmo lugar, Xoán cría que la vida era un pouco aburrida e pensaba que a xente que o rodeaba carecía de imaxinación. Nos seus curtos viaxes máis alá do canal portuario, devecía por ver un barco extrano ou un pez xigante. Quizá cruzaría cun barco pirata e sería obrigado a navegar os sete mares como parte da tripulación. Ou, quizais, un baleeiro en busca da oleosa presa permitiríalle estar a bordo durante a caza. Porén, a maioría das súas travesías finalizaban cando a fame moxetaba na súa barriga ou cando a súa gorxa resecábase de sede e a idea da cea era o único na súa cabeza.

Nun de eses perfectos días primaverais co aire encrespado como unha sabana secada ao sol, a mar pareceulle tan propicio ao mozo Xoán que non pensou noutra cousa que non fora meter o seu almorzo e equipo de pesca no seu pequeno bote para facer un cruceiro pola costa. Co lombo ao vento, Xoán nunca se decatou das escuras nubes tormentosas que se acumulaban no horizonte.

Había moi pouco que Xoán comezara a navegar máis alá da bocana do porto, pero cada vez sentía mais confianza. Cando o vento comezou a ter forza, non se preocupou hasta que foi demasiado tarde. De súpeto, estaba loitando freneticamente coas velas mentres sobre el desatábase unha violenta tormenta. O seu bote abaneábase aturdidamente entre as olas como un corcho nunha tina. Cada esforzo que facía para domear a súa embarcación resultaba inútil fronte aos tremendos ventos. Ao fin, lanzouse ao fondo del barco, aferrándose as beiras e desexando non volcar. O día e a noite fundíronse nun terrorífico remuíño.

Cando finalmente pasou a tormenta, o bote era un desastre, o mastro estaba roto, as velas desfiachadas e dirixíase dereito cara estribor. A mar calmara pero aínda continuaba unha espesa néboa que impedía a súa destreza e diminuía a visión. Logo de flotar durante días acabou a auga e so podía humedecer os seus beizos na condensación que pingaba das tiras das velas. Ao erguerse a néboa Xoán divisou a delgado contorna dunha illa. A medida que se achegou, puido distinguir picos pouco familiares que xurdían das praias areosas e riscos empinados cubertos dunha vasta vexetación. As olas o levaron cara un arrecife pouco profundo.

Abandonando a súa embarcación, Xoán nadou avidamente cara a costa. Pronto atopou e devorou guayabas rosas, plátanos maduros e outras froitas deliciosas que crecían no húmido clima selvático mais alá da estreita praia de arena. Tan cedo como recobrou algo de forzas, Xoán sentiuse desolado pero tranquilo por estar con vida e, de feito, entusiasmouse pola súa inesperada mergulladura nunha aventura. Inmediatamente comezou a camiñar bordeando a praia para descubrir mais acerca desta estraña nova terra.

Algo se moveu na bouza. So puido albiscar o movemento pero semellaba o dun gato salvaxe. Era tan bo signo de vida como calquera outro, así que decidiu seguir o seu rastro.

-Pregúntome - dixo Xoán- ¿qué caste de xente vive aquí? Ben, onde sexa que estea, ¡isto non é aburrido!