UN CÓDIGO PENAL LIBERTICIDA

O Pleno do Congreso ven de aprobar o proxecto do novo Código Penal, cos votos exclusivamente do Partido Popular. A partir de agora, tal texto remitirase ao Senado, onde se puideran facer emendas, e despois da súa tramitación será devolto ao Congreso para a súa aprobación definitiva.

A soidade do partido Popular é máis aparente que real: O novo proxecto non supón ningunha ruptura real co texto que estaba en vigor, e que fora auspiciada polo PSOE no ano 2010.

Os medios de comunicación recollen a polémica sobre determinados puntos do proxecto que resultan máis novedosos, e entre eles a ‘Prisión permanente revisable’, o Delito de Financiación ilegal de partidos e Delitos económicos por corrupción, a supresión no ámbito penal das Faltas, que quedan incorporadas a Delitos menores, ou a Sancións administrativas.

Tamén se modifica a Lei do Indulto, se modifica a idade do Consentimento Sexual, se engaden novos delitos como o da Zoofilia, o delito de matrimonio forzado, o acoso, a divulgación non autorizada de imaxes ou gravacións íntimas obtidas co consentimento da persoa afectada ou a manipulación dos dispositivos de control que serven para vixiar o cumprimento das penas, e faise unha homologación con Directivas e Recomendacións europeas sobre pornografía infantil, explotación sexual de menores, trata de seres humanos ou inmigración ilegal.

Agrávanse as penas previstas para furtos e roubos no caso de multireincidentes, e no caso de butróns, roubos por ‘alunizaxe’, e roubo de cable de cobre e suministro eléctrico.

Na liña liberticida de outros países como Venezuela, Ecuador, China ou Corea do Norte, o proxecto do Código Penal criminaliza Internet e os seus usuarios, perseguindo o hacktivismo, e ilegalizando hasta o software destinado á seguridade informática, e o uso de software que quede ao marxe do control do Estado.

O delincuente informático descrito no novo código xa non é o hacker, nin o cracker, senon calquera de nos que poidamos ser lectores de determinadas páxinas web. Así calquera de nos poderá ser acusado de ciberterrorismo (ou ciberpederastia) no caso de que consulte habitualmente webs ou foros de adestramento terrorista, ou o simple acceso a material de pornografía infantil, anque a intención sexa simplemente coñecelas para denuncialas.

A reforma do Código Penal complétase cunha reforma da Lei de Axuizamento Criminal que permitirá a interceptación de  comunicacións sen orden xudicial previa, así como el uso de programas espía e a habilitación a axentes encubertos para compartir arquivos ilícitos.

A criminalización das webs de enlaces e da modificación de consolas de videoxogos -actividades declaradas legais reiteradamente pola xustiza española- descobre o proxecto represor do Goberno: hasta 6 anos de prisión por algo que hasta agora non era nin siquera delito.

Unha crítica serena do novo Código Penal esixe que nos prantexemos cal é a función e a fundamentación da PENA que se lle impón a quén transgreda as normas establecidas no Código Penal.

A ciencia xurídica occidental ten determinado que a Sanción Penal ten varias funcións:

1ª. A VINZANGA. A primeira función da PENA é a vinganza. Unha vinganza pública e taxada, que impida a vinganza privada por parte dos ofendidos polo delito. Non reacciones, que xa reacciona o Estado por ti. Esta é unha limitación que se lle impón ás vítimas do delito, amparándose en consideracións públicas de manter a Paz Social.

2ª. O RESARCIMENTO DAS VÍTIMAS. A persoa que foi vítima dun delito, ten dereito a que se repoña na situación anterior alterada polo delito, anque tal pretensión é directamente imposible en moitas ocasións, como en caso de danos persoais, ou morte, ou o resarcimento do dano moral, na que tal reparación tería que ser avaliado en cartos, e nun recoñecemento por parte dos agresores do inxusto do seu proceder. Este é un dereito de todas as vítimas, en tanto que cidadáns, e que non se deben ver perturbados nos seus dereitos (persoais e patrimoniais) de xeito inxusto.

3ª. A SEGURIDADE PÚBLICA. Outra das funcións da PENA é apartar da sociedade a aquelas persoas que poden supoñer un perigo para os cidadáns, polo menos durante un tempo prolongado. Esta función protexe á sociedade no seu conxunto.

4ª. A REINSERCIÓN SOCIAL DOS PENADOS. A PENA tamén debería servir para reeducar e reinsertar na sociedade aos penados. Tal é a única motivación que se recolle na Constitución Española no seu artigo 25.2 cando establece que “As penas privativas de liberdade e as medidas de seguridade estarán orientadas cara a reeducación e reinserción social ...”

Esta función da pena configúrase como un dereito dos agresores, e consecuentemente, unha obriga social de ‘reeducar’ e ‘reinsertar’.

Para a Sociedade, esa obriga de ‘reeducar’ e ‘reinsertar’ é unha obriga de medios, isto é, a sociedade ten que posibilitar que os penados teñan acceso á educación, á información e a un tratamento individualizado da súa situación tendente a superar os condicionamentos que o levaron a delinquir. Non é unha obriga de resultado, isto é, a sociedade non ten responsabilidade si a reeducación ou a efectiva reinserción non se produce. O penado ten dereito, pero ese dereito é il quen ten que exercitalo, e si non quere ou non pode reinsertarse, a sociedade non pode suplir esa vontade personalísima.

Dende unha posición de respeto ao individuo e a súa liberdade individual:

·         Entendo que non existe ningunha escusa para agochar a nosa responsabilidade individual polas nosas accións, que poidan prexudicar a outros, agás casos de eivas mentais.

·         Entendo que unha das funcións principal da PENA debe ser a restitución dos dereitos das vítimas e o resarcimento das vítimas. Ninguén ten dereito a prexudicar e violar os dereitos fundamentais dunha persoa, e calquer tipo de Xustiza que mereza tal nome, debe pasar por poñer no centro os dereitos das vítimas, e o seu coidado.

·         Entendo que a reinserción social dos penados é un dereito dos penados, supeditada á restitución e resarcimento da vítimas, que debe posibilitar a Sociedade, pero, como todo dereito, esixe un comportamento activo por parte do penado que quere ser reinsertado, sen que se poida suplir por parte de ninguén, a voluntariedade de reinsertarse.

·         Entendo que a Xustiza debería despenalizar as condutas sen vítimas que non afecten a un dereito individual de outra persoa. Penalizar a zoofilia (independentemente do noxo e  xuízo moral que nos mereza) é unha mostra de intervencionismo absurdo, e de malgasto de caudales públicos. O concepto de ‘vicio’ pertence máis ao ámbito relixioso que o xurídico.

·         Entendo que o Delito de financiamento ilegal de Partidos é unha operación de maquillaxe político, dado que estamos a falar de normas aprobadas precisamente polos partidos maioritarios.

·         Entendo que é extremadamente perigoso o incremento do Poder á Administración para sancionar o que antes eran Faltas, e que agora serán sancionadas directamente pola Administración, incluso cando non se vexan afectados intereses xerais.

·         Entendo tamén extremadamente liberticida a persecución aos falsos delitos de Internet. Baixo a escusa de loita contra o terrorismo internacional ou nacional, ou contra determinados comportamentos sexuais rexeitábeis se lle da un poder de intervención á Administración, absolutamente opaco, que nos converte a todos os cidadáns en sospeitosos.